چندی پیش می خواستم بنویسم که فکر می کنم بحران رو به فروکش کردن است و این دندان نشان دادن ها ، علامت فروکش غائله است.ولی خوب ، مثل اینکه این طور نیست.
زلمای خلیل زاد، حافظ تام الختیار منافع ایالات متحده ، هر جور دلش می خواهد ایران را بازی می دهد.علی اردشیر لاریجانی، حیثیت سیاسی اش را به فرموده حراج می زند ، تا اگر لازم شد برود کنار دست برادرش (پیشتازان مذاکره با دول استعماری).شورای امنیت با تمام اختلافات، سر یک چیز مشکلی ندارد ، آنهم این است که ایران اتمی تحمل پذیر نیست.رهبر انقلاب ، در اظهار نظری تند بر مواضع اتمی تهران صحه می گذارد، اما در نگاه خیلی ها این هیچ از وزن حرف لاریجانی کوچک نمی کاهد. بی بی سی از احتمال برقراری رابطه پس از انقلاب 1979 خبرمی دهد.ناگهان ، آغوش باز تهران پس زده می شود.معاون سیاسی پنتاگون ، از پیشنهاد ایران به عنوان "ابزار" انحراف توجه افکار جهانی از بلند پروازی اتمی تهران یاد می کند.زلمای خلیل زاد ، می گوید :بگذارید چند نکته را روشن کنم، ما با ایران در مورد پرونده اتمی اش و نوع حکومت عراق مذاکره نخواهیم کرد.
این باعث می شود که شک کنیم حکومت ایران جدای از "تضمین های عینی بقا" از شیطان بزرگ ، امارت عراق را هم درخواست کرده.لابد پیشکشی اش – فرونشاندن آتش انتحار های جنون آمیز – چندان دندان گیر نبوده که خلیل زاد این قدر بی میل پاسخ می دهد.در همین زمان ، در دیدار با افسران ارتش عراق، رید وزیر دفاع بریتانیا ، به تحسین شان می پردازد و فرماندار عراقی می گوید که 75درصد عراق در کنترل کامل ارتش عراق در آمده.آدم یاد مقاله نیما راشدان می افتد که نوشت جنون انتحار هم به سر خواهد آمد.
چپ حکومتی ایرانی ، بازنده بزرگ قمار ، ظاهراً این بار هم عزم را جزم کرده که ببازد: در حالی که به قول راشدان ، دیگر حرفی از اصلاح طلبی ایرانی در قاموس سیاسی کشور های غربی وجود ندارد ، این نماینده به قول نیما 2درصد مردم ایران ، دو تن از برجسته ترین فعالان دانشجویی را ، به شدید ترین شکل می نوازد.خیلی جای تاسف دارد که هم پیمانان را چنین دور از حق ببینیم ، اما جرم شان چیست؟ خوب ، باید مشارکت توضیح دهد چرا ایجاد ارتباط را تنها از مجرای خود شرعی می داند.به قول آقای شیرزاد ، رابطه خوب است ، البته باید ما طرف مذاکره باشیم.لابد حساب می کنند که آمریکایی ها سر این جوان ها را کلاه خواهند گذاشت.
جالب تر از همه را نیما راشدان در مورد مشمئز شدن آقای شیرزاد نوشت.(نمی توانم به گویا لینک دهم.لعنت به این تیغ کور فیلتر).او پیش بینی کرد که دیری نخواهد پایید که چپ و راست برای ابراز بندگی و دست بوسی جناب خلیل زاد ، درصف خواهند ایستاد.
اما یه جای کار ایراد دارد ، با آخرین حرکت جمهوری اسلامی و به خانه بردن سرباز ِ لاریجانی، به امید تبدیل اش به وزیر، فقط سنگ روی یخ شده . به قول آن وری ها
What’s the Plan B?
البته من هنوزمطمئن نیستم که چنین نقشه جایگزینی وجود داشته باشد.
خوب این ها را هم با درجه بالای اطمینان خواهم گفت:
.اردشیر خان، اگر رابطه ای برقرار نشود، هرگز گوشت قربانی نخواهد شد، اگر شده خاتمی را به جرم در توالت سازمان ملل ایستادن دراز کنند، علی آقا بنی صدر بشو نیست.
.پروژه اتمی ایران به هیچ سرانجام خاصی نخواهد رسید، این بازی ایران نشان داد که اتم هم مثل دیگر وسایل تنها "ابزار" است و هدف نیست.پس می شود معامله اش کرد، حتی اگر خریداری نداشته باشد
.حالا جمهوری اسلامی باید حسابی روی این ضرب المثل فکر کند "هر که باد بکارد طوفان درو خواهد کرد" ، بمب گذاری های خوزستان ، حتی با اعدام "متهمان" هم فروننشسته ، آذربایجان مرتب ملتهب ست و حالا در بلوچستان ، 22 نفر از عالی مقام ترین های امنیتی را ترور می کنند ، و فیلم هم تهیه می کنند(نقل از صدای آمریکا)،خوب چنین ردیابی ، لجستیک و عملیاتی فقط از سرویس های اطلاعاتی یک دولت بر می آید .اگر نتوان دلیلی برای مقصر دانستن وزرات اطلاعات ایران یافت ، هیچ شکی نباید داشت که دولتی پشت این قضایاست ولی دولت مذهبی ایران تازه جایی ایستاده تا حالا بقیه دنیا را وادار به ایستادن در آن وضع می کرد:مرتب تکرار می کند که دست سرویس های اطلاعاتی در این مسئله مشهود است و با شانه بالا انداختن افکار جهانی مواجه می شود.کاش می شد فهمید ، آنها الان در چه فکری هستند...
