خبر حضور قاضی اسبق و دادستان حاضر جمهوری اسلامی در کمیسیون حقوق بشر ، هر قدر برای «ما» غیر خودی ها که از دیدگاه نظام ، عمله استکبار خوانده می شویم ، تفی در صورت است ، به نظر من ، برای جامعه جهانی نیز نشان دادن انگشت بی تربیتی ست.
ممکن است که جامعه جهانی ، برای حفظ موقعیت نسبتاً امیدوار کننده پرونده اتمی ایران ، به کل قضیه را نادیده بگیرد ، احتمالاً چنین خواهد شد . ممکن نیست که از قوانینی که مرتب در سیستم قضایی کشور های غربی تزریق می شود و به دادگاه هایش اجازه می دهد که به موارد نقض حقوق انسانی در خارج از مرزهایش رسیدگی و حکم با ضمانت اجرایی صادر کند ، علیه حضور یک مزدور استفاده شود. اما همه این باعث نمی شود که خطر حضور او را به جامعه جهانی یاد آور نشویم.
دادستان بلند پرواز تهران ، هرچقدر که از حضور در چنین مجلس پرقدری ذوق زده باشد ، نباید برای ما این تصور را بوجود بیاورد که هدف ، تنها تشویق او بوده است. دولت جمهوری اسلامی ، در حال مذاکره بر سر بقای خود است ، بقایی که به شدت با نظم نوین جهانی و آینده ء جهان در تضاد است. این را مسئولان جمهوری اسلامی به خوبی می دانند که تنها دلیل بقایشان ، در درون ایران نیست و دنیا ، مجبور به تحمل شان است. و به خوبی می دانند که آنچه در قبال سازش ، غرب طلب می کند ، استحاله خودکار نظام است . جمهوری اسلامی ، تضادی بنیادین با ارزش های جامعه مدرن و مدنی دارد. تمام انرژی دیپلماتیک نظام صرف به شب رساندن روز شده است ، به همین دلیل است که از اهداف دست نیافتنی که در قانون اساسی جمهوری اسلامی مستتر یا محرز است ، همچون کمک به همه جنبش های آزادی خواهانه ، رهبری مسلمین جهان و .. ، دیگر حتی نامی برده نمی شود.
اما همه این ها دلیل نمی شود که جامعه جهانی ، به خطری که جمهوری اسلامی بالقوه برای صلح دارد بی تفاوت باشد. کشور های ناقض حقوق بشر ، حتی در بدنه جدید شورای جدید التاسیس دیده می شود ، ولی هیچ یک جرات نکرده اند که یک « جلاد» و «مامور اجرای احکام» را به این شورا روانه کنند. همه اینها ، در یک جهت عمل می کند : بی مقدار کردن شورای جدید . جمهوری اسلامی ، با روانه کردن او جبهه جدیدی علیه جامعه جهانی گشوده است ؛ که به باور من ، هیچ کم اهمیت تر از پرونده اتمی اش نیست . شاید فقط چون رسانه ها تمرکز بی نظیری بر مسئله اتمی داشته اند ، مشکل بشود افکار عمومی غرب را به اهمیت اش متقاعد کرد.
فکر می کنم حضو آزار دهنده او را می بایست به رسوایی دیگری برای نظام تبدیل کنیم ، مهم نیست بعداً ایران به بهانه اش ، قطعنامه های آینده این شورا علیه اش را بی اعتبار جلوه دهد ، مگر قطعنامه های قبلی ، کمترین اثری بر عملکردش داشته؟ در عوض ، فکر می کنم اگر جامعه جهانی ، پیش از اینکه حضور او را رهن ادامه مذاکرات اتمی کند ، می بایست با خارج کردن موضوع از دایره «امکانات» و اشاره به استقلال شورا ، مانع پیشروی جمهوری اسلامی شود.
