اگر معیار مسلمانی را میزان واکنش جوامع به «هتک حرمت» از شخص پیامبر اسلام بگیریم ، کدام کشور ها مسلمان تر هستند؟
خوب دقیق شوید، در پاکستان ، در حالیکه دولت تمام تظاهرات را در این مورد ممنوع اعلام می کند و دهها فعال مذهبی را به همراه نمایندگان پارلمان ، بازداشت می کند، باز تظاهرات وسیع منجر به شورش و تظاهرات و کشته شدن دو سه نفری می شود.
در سوریه، پیشتازی حمله به سفارت دانمارک ، علی رغم بی تفاوتی دولت سوریه ، منجر به خروج سفیر دانمارک از آن کشور شد.مرکز فرهنگی دانمارک به کلی تخریب شد ، و خشمگینانه خواستار برخورد تند تر بودند.
در عراق نیز ، تظاهرات باعث واکنش آیت الله ساکت و کم حرف ؛ اما سیاست پیشه شیعه شد . اتفاقی که شاید در سال یکی دوبار رخ دهد.تجمعات چند ده هزار نفری، اگر با بمب گذاری های حرمین و طلیعه یک جنگی مذهبی نرسیده بود ، احتمالاً بیشتر هم گسترش می یافت(مردم عراق ، به خاطر نارضایتی شان ، به خاطر دسترسی نداشتن به زندگی مرفه ، به زبان دیگر ، به دلیل نداشتن چیزی برای از دست دادن، دنبال بهانه اند که از مابقی دنیا طلب داشته باشند).
در کشورهای آفریقایی مسلمان، چون نیجریه و لیبی ، دهها کشته حاصل هجوم های نافرجام مذهبیون به سفارت های اروپایی بود.
ترکیه به عنوان پیشتاز اسلام سکولار، و چشم چراغ تمام مسلمانان( حتی حماس) ، بیش از صد هزار نفر جمع شدند و خیابان های پایتخت را با مشکل مواجه کردند.حزب اسلامی روی کار ، گرچه هرگز تند نرفت ، ولی در همراهی با تظاهر کنندگان مجبور بود.
حالا کمی به ایران دقت کنید: تظاهرات با حمایت تام دولت- که ایران را در این زمینه استثناء نمی کند،ولی از جهات متمایز ، درمیان هم ردگان اش - باعث می شود که نظام ایران هم مانند دیگردولت های حامی تظاهرات، مجبور به کنترل عاملان تظاهرات از راه دور بشود(در خاطرات مهاجمین ، می خوانید که مرتب با «حاجی» هماهنگی شد، و یا «صحبت شد که فلان بکنیم») ولی حتی با تمام تحریک هایی که صورت گرفت، مهاجین تفاوت های غریبی با دیگر مسلمانان داشتند.به نظر نمی آید که حتی تند رو ترین گروه های مهاجم ایرانی، از هر جا که اعزام شده بودند، برای اجرای وظیفه الهی آمده بودند، من در صحنه حاضر نبودم، ولی به نظر می رسد از گفته ها ، که سنگ صلواتی پخش می کردند و عکس یادگاری با سردر سفارت می گرفتند، به چیزی جز ماجراجویی فکر نمی کرده اند. به علاوه ، تمام هزینه تبلیغاتی که شد، فقط دو مجروح، آن هم در شب اول، احتمالاً به دلیل عدم هماهنگی ها به جای گذاشت. میزان حمایت عامه ، از پروپاگاندای دولتی، اسف بار بود، فقط میزان تظاهر کنندگان آن روز ها را مقایسه کنید با میزان کسانی که امروز خشمگین حرف از انتقام جویی از اسراییل برای حرمین می زنند .لابد متوجه می شوید که کجا می خواهم بروم، توده ، جدای از افرادی که با فرمان و بخشنامه و فراخوان بیرون می آیند، فقط وقتی احساس کنند که اعتقادات شان در خطر است اعتراض می کنند، مهم نیست حرف هایی که می زنند چقدر با حقیقت همخوانی دارد، مهم این است که خودجوش بودن حرکات(اینجا از نظر من) بسته به حساسیت شاخک اعتقادی اجزا جامعه ست.
از این جهت ، به نظر من ، ایران در این زمینه استثنایی برجسته است ، در هیچ کشوری ، تا این حد بی تفاوتی دیده نمی شود.فقط دقت کنید که مسئله دارد تبدیل به عوض کردن نام شیرینی دانمارکی می شود.فرافکنی کمیک یک واقعه ، هر چقدر برای شما سخیف باشد، حامی یک پیام مهم است: ایرانی ها چندان تمایلی به زور کردن دیگران در پذیرش اعتقادات شخصی خود ندارند.
در هفته گذشته ، مسعود بهنود در مصاحبه با صدای امریکا ، از رمانتیک و اهل شعر بودن ِ رعب آور ترین نام های ارتش شاهنشاهی می گفت، که ازهاری احتمالاً بعد از مدرسه نظام اسلحه دست نگرفته بود. شاید کمی کمیک به نظر آید ، ولی انگار داستان امروز جامعه ایرانی هم هست.به قول« آزادنویس» :
برایم مثل روز روشن است که این جماعتی که دارند آتش می زنند و شعار می دهند ، 10درصدشان هم اصلاً کاریکاتور ها را ندیده اند...... هزار بار بدتر از آن کتاب را مردم در جوک هایی که برای هم تعریف می کنند می گویند به هم....
پذیرش فرض اول نوشته ، شاید برایتان روشن کند که جامعه ایرانی ، با وجود بافت شدیداً مذهبی اش، متفاوت از دنیای اسلام عمل می کند.حداقل برای من روشن کرد که چرا از زبان یک یهودی کنجکاو ، که هیچ وقت ندیده ام اش ، خواندم که :«... باید بگویم ، من در همه دنیا ، جز قاره قطب جنوب زندگی کرده ام، و به جز مسلمانان امریکای جنوبی و ایرانی ها، نتوانسته ام با دیگر مسلمانان(اعراب) کنار بیایم...»
