خواندم که روزنامه ای آلمانی ، عکس فوتبالیست هایمان را کشیده که بمب بسته اند به خودشان و وارد زمیین فوتبال شده اند.
نگرانی ، وقتی چند برابر می شود ، که بدانید ، تقریباً همه فوتبالیست هامان(استثناء ها را فراموش کنید) از تحصیلا ت حداقل برخوردارند ، و گرچه انتظار هم ازشان نمی رود ، ولی در تشخیص و تمیز سیاسی هم نشان داده اند که همیشه ضعیف اند.این درست است که مردم عقربه سیاسی شان را با ساعت فوتبالیست هاشان تنظیم نمی کنند(نگاه کنید که در هر انتخاباتی ، طرف نامزدی رو گرفتند ، بیچاره شد) اما مشکل اینجاست که اینها نماینده ما خواهند بود در بزرگ ترین آوردگاه ورزشی جهان در سال جاری.
اضافه کنید این را ، به استفاده سیاسی از بازی فوتبال پرسپولیس و بایرن(که اصولاً بازی دوباشگاه ، نباید آلوده به سیاست شود، هرچقدر که بازی های ملی ، سیاسی ست) ، به آن شکل آبرو ریز و مضحک ، تا متوجه شوید ، چه سیرکی در پیش داریم در آلمان.
پرونده ایران ، قطع به یقین ، تا زمان بازی ها به نتیجه نمی رسد، حتی یک محاسبه سر انگشتی نشان می دهد ، به اوج خود خواهد رسید. قابل پیش بینی خواهد بودکه دولت ایران ، از این 3 بازی ( که حق بدون قابل صرف نظر کردن ماست) چه استفاده ها خواهد برد.همین طور می شود حدس زد در اردو ها، و در آلمان ، کمترین سخت گیری به تیم بشود(خبری از دعای کمیل و ساعت خواب زدن و قفل کردن در اتاق های شبانه نخواهد بود) تا شانس ایران برای برد بیشتر شود، به خوبی حدس می زنید، اگر شادی در پی باشد، کمترین برخورد با آن خواهد شد، برعکس ، بچه حزب اللهی ها را می فرستند میان مردم که احساسات را با پلاکارد و عکس و شعار ، به شادمانی تزریق کنند ، بلکه از لقاح اش ، بچه نامشروع مشروعیت اتمی ، زاییده شود.
با توجه به منع شدن رسانه ها ازبحث در زمینه پرونده ، و کلاً سانسور فراگیر ، تنها می توان به آرا کسانی که در دنیای مجازی می نویسند اکتفا کرد ،مجموع آرا را اگر بخوانید همه متفق القول اند ، که از دو شعاری که دولت احمدی نژاد انتخاب کرده ، یعنی خواستار محو اسراییل شدن، و بلند پروازی اتمی را حق «ملت» دانستن؛بخش بزرگی از جامعه ایرانی را هدف گرفته است: اولی ، اقشار محروم تر، حاشیه تر، و با زبان ابتدایی تر ، که دشمن خارجی براشان دلچسب تر است. و دومی اقشار متوسط ، که هویت طبقاتی خود را، با به قدرت رسیدن نامزد طبقه قبلی ، به شدت متزلزل می بیند ، تشنهء مشارکت سیاسی ست و تنها مجرایش را اعلام وجود از طریق موضع گیری بر سر مسئله اتمی می بیند، برای این طبقه اصلاً بعد اقتصادی قضیه مهم نیست، حتی عوارض این جاه طلبی نیز ، چشم های آگاهیش را باز نمی کند، پس نوشته های تخصصی این چند ماه اخیر، مبنی بر غیر اقتصادی بودن پروژه ، احتمال محالفت قدرت های جهانی و غیره، به گمانم ضروری ولی بی فایده بودند:ضروری برای اندکی از مردم که بر پایه «فکت» ها تصمیم می گیرند در کدام جبهه بیاستند، و بی فایده که اگر قرار به شنیده شدن بود، خیلی اتفاقات دیگر در تاریخ معاصر ایران نمی افتاد.
برگردیم به مسئله ، اگر و اگر ایران از گروهی به گمانم ، اصلاً قابل مقایسه با دو دوره قبلی نیست،بتواند امتیازی بگیرد، مثلاً از پس آنگولا بر بیاید، یا از مکزیک امتیاز بگیرد، خواهید دید که چقدر راحت می شود ، موافقت«علنی» با پرونده اتمی را چند برابر کرد، و از وضع اسف بار کنونی نجات داد.برای کسانی که هنوز فکر می کنند ، مردم ایران از سر عقل و بر پایه «فکت» تصمیم می گیرند، پاسخ روشن کننده خواهد بود.
در این وضع ، که از مردم نباید انتظار چندانی برای مداخله داشت ، از اهل اندیشه هم نفسی بر نمی آد، و صد البته بازیکنانی که همیشه ملبعه دست نظام بوده اند ، به چه کسی باید امید بست که پیش بینی روزنامه آلمانی درست در نیاید؟
