Bianconero

داشتم به یک خاطره تلخ فکر می کردم:بازیهای المپیک آتن

ان شب افتتاحیه؛ دسته دسته تیم های کشور ها آمدند و از جلوی دوربین رد شدند و از همه چیزشان را به رخ دنیا کشیدند، حتی افغانستان مصیبت زده،الا ما ایرانی ها.

قصدی دارم ازباز گویی شب تلخ، داشتم فکر می کردم ، میزان شرکت کننده های هر کشور ، تناسبی عجیب با فرهنگ دوستی و متمدن بودن آن کشور داره، و میزان به آب و آتش زدن مدیران اجرایی کشور ، برای کسب امتیاز میزبانی این بازیها ، دقیقاً بر میزان انتخاب دموکراتیک شان منطبق است.

تگاه کنید ، یونان اصلاً در قیاس با کشور های اورپای متحد(حتی بعد از 25کشوره شدن شان) کشوری ثروتمند نیست، پیشرفته هم نیست.اما دیدید که بشریت رو سر بلند کردند با مراسم بی نظیر شان.

مثال دیگه اش استرالیا ست، اون ها خیلی کشور محوری در سیاست های جهانی نیستند.تازه کشور مستقل شده اند(هنوز نشده اند؟) ، و میان هشت کشور صنعتی هم نیستند.اما دیدید که چه کردند در مسابقات، طلاها را درو کردند، و سنگ تمام گذاشتند.

مثال خوب دیگر کشور های کره و ژاپن هستند که خواهان برگزاری دوباره بازی ها درآسیا هستند.کره را نگاه کنید که سال گذشته حتی نماد صلح هم شد، با کنار گذاشتن اختلافات سیاسی با کره کمونیست.بازیکنان دو کشور دست در دست هم ؛ پلی می ساختند برای راهی که مدت ها بود بسته شده بود.

وضع ایتالیا و سوییس و اتریش و انگلیس و ایالات متحده هم که خود دیده اید و یا می توانید حدس بزنید.

در سوی دیگر نگاه کنید به مصر ، الجزایر ، عربستان و ...
هیچ کدام شان تعداد شرکت کنندگان شان از 30 نفر بیشتر نبود و صد البته که نسبت زنان هم کمتر از 10درصد بود.

کشورهایی هم که حالا خواهان برگزاری بازی ها هستند و برایش بالا پایین می روند، کشورهایی هستند که خواست شهروندان شان را منعکس می کنند.
شاید بزرگترین استثناء برای گفته هایم ، چین است.البته من واقعاً چین را یک کشور بسته نمی دانم، چون از معیارهای اقتصادی حداقل بسته نیست.به علاوه ظاهراً روند تغییرات«کنترل شده» سیاسی در چین ، نمی تواند از این سریع تر باشد، چون شاخص های توسعه شان را بی ثباتی سیاسی تهدید خواهد کرد.