می توانید این نوشته را به جای تحلیل ، یک برداشت شتاب زده از وضع موجود بدانید ، خوب مگر ریاست جمهور این مملکت در کارهایش شتاب ندارد ، من هم به همین شکل...
از بابت شلوغ بازی های نظام تقریباً دل من که قرص شده است ، به قول قدیمی ها، سگی که گاز می گیرد پارس نمی کند ، جمهوری اسلامی هم اگر می خواهد از ان پی تی خارج می شود و دو تا موشک ناقابل به ابر ناوهای آمریکایی شلیک می کند ، جنگ ساختن که سخت نیست.
بر خلاف تمام فحش و فضیحت ها ، ظاهراً دولت کریمه حسابی خودش را باخته که وقتی می روند اندونزی ، ناگهان یاد رییس جمهور اندونزی می افتد ( احتمالاً با دیدن جمال چهره محمود خان ) که باید به عنوان میانجی پا به میدان بگذارد ، آن هم میدانی که قبلاً چهار کشور دارای حق وتو را اوت کرده است. خوب بالاخره لابد پشت در چیزی شنیده در مورد فرج و از این حرف ها. از سوی دیگر اقیانوس ، من نمی فهمم این دست گل لابی های قدرتمند واشنگتن است یا واقعاً سلطنت طلب ها و یا حتی گروه های میانه رو تر ، توانسته اند اتاق های فکر کاخ سفید را متقاعد کنند که مذاکره با ایران اکنون بیش از سود ، هزینه دارد، به همین دلیل ، با وجود اوج گیری اختلاف ها در شورای امنیت ، دکتر رایس ، ایران مشتاق به مذاکره را به روسیه ، کشوری که در امر اتمی حالا نقش دسته چندم گرفته حواله می دهند .
هر چه "این وری" ها تلاش می کنند تا با غوغا و پر هزینه کردن ، "آن وری" ها را متقاعد کنند که می شود با رژیمی سرکوبگر هم سر میز مذاکره نشست ، ولی خوب ، مثل اینکه "آن ور تری ها" توانسته اند قالتاق بازی های "این وری " ها را رو کنند.
چند چیز را البته من نمی فهمم :
.چطور می شود که دولت ایالات متحده ، با این همه مشکل ، حاضر به امتیاز دهی به ایران نیست ، در حالیکه ایران بی شک می تواند به متحدی بزرگ برای شان تبدیل شود ، اگرچه مستبد ولی مقتدر در منطقه
. چطور می شود ، در حالیکه خودت به حرف هایت اعتقادی نداری و برای "دشمن" فتوکپی کتاب های دینی دبیرستان را به جای نامه سیاسی می فرست ، باز هم به همین راحتی ، بر سر زندگی و آسایش میلیون ها انسان قمار کنی و خیلی راحت حرف از خروج و دخول بزنی؟
