Bianconero

وقتی او نوشت که تنها راه باقیمانده جمهوری خواهی ست ، به قول خودش حصاری به دور خود با دوستان پیشین کشید.
البته او تنها نبود که حالا سایه سنگین ملامت دوستان را تحمل می کرد ، جمعی شده بودند اما او یک تنه تصمیم به مبارزه گرفت.

از بزرگ کردن بیهوده آدم ها متنفرم ، چون باعث سرخوردگی بعدی خود آدم می شود ، ولی اکبر احتیاجی به بزرگ کردن ندارد.کسی که تمام جهان متمدن در حمایت اش همبسته می شوند دیگر از جامعه و زمان خود فاصله گرفته.ادعای تاریخی نمی کنم ، از مشابهات تاریخی بهره می گیرم تا بگویم که اکبر نانش ثبت شده در جایی از تاریخ.زمان این را نشان خواهد داد.بالاخره همیشه که نظام مذهبی بر خر مراد سوار نیست تا سدی بسازد میان مردم و قهرمانان اش ،افسانه ها حتی اگر قرن ها گوشه تاریخ خاک بخورند ، وقت مناسب بیرون کشیده می شوند ، گیرم که نامشان دوباره سودجویانه ماتیکی شود ، چیزی از ارزش ایشان نمی کاهد.
سال ها خواهند آمد و رفت . من و تو و اکبر شاید نباشیم که ببینیم ، اما دیگران خواهند دید که چطور کسی که نمی خواست «خون ا زدماغ کسی جاری شود» ، راهی را برگزید که بزرگان دیگر ملل هم برای صیانت شرافت انسانی از آن استفاده کرده اند.

در نگاه من ، اکبر کاری را کرده حداقل هم سنگ تمام دست اندرکاران دوم خرداد ،هر قدر آن ها در نشان دادن نقاط ضعف موفق بودند ، اکبر هم در اتمام حجت با این نقاط تاریک گامی بلند برداشت.
ایده الیست ها پیروزی را لابد در بر کندن یک شبه ریشه استبداد می دانند که نیک می دانید تا چه حد چنین رویایی از ذهن یک «جمهوری خواه تمام عیار» دور است.از دید آنان اکبر شکست خورد.اصلاً بگذار این طور باشد ،جایی پیشتر نوشتم من عاشق بازنده هایم.
اکبر که خود در روشن کردن تاریک خانه قدرت ایران ، سهمی به سزا داشت ، قدمی دیگر در پیش بود که به پای جان پیمود .او ما را هم به ضعف هایمان آشنا کرد.

لابد خیلی احساسی نوشتم ، دوباره خواهم نوشت از اکبر

این جا و این جا را نگاه کنید