Bianconero

شرایط سه روز اخیر رسانه های دولتی ایران ،هر کسی که بحران هسته ای ایران را دنبال می کند نگران کرده است.به خصوص که این چند روز کلکسیونی از اتفاقات دیگر هم داشته است: عکس های اکبر گنجی که حتی افراد عادی هم با دیدنشان به وخیم بودن حال گنجی اذعان می کنند ، ترور رعب انگیز قاضی دادگاه منکرات و انفجار های تهران به اندازهء کافی نگران کننده بود تا حضور ریاست جمهوری جدید کاملاً در سایه قرار گیرد.احمدی نژاد لابد آن قدر خوشحال و ذوق زده هست که این مسائل برای اش حتی الزام دادن بیانیه هم نداشته باشد.

سوی دیگر این ماجرا ؛بحران به ظاهر وارد فاز جدید شدهء پرونده اتمی ست.تلویزیون دولتی ایران ،با تبلیغات سنگین و با فشردگی بی سابقه خود اثبات می کند که جای نقدی بر سیاست اتمی نظام را نگذاشته.به عبارت ساده تر،سران نظام این مسئله را از پیش «حل» کرده اند،مردم در این میان نهایتاً باید طرف مصاحبه های نمادین و از پیش تمرین شده برای صدا و سیما باشند.از زمان طرح این پرونده به خاطر ندارم در رادیو تلویزیون دولتی ،خبری یا مصاحبه و تحلیلی پخش شده باشد که نظری حتی ممتنع در این باره ارائه شده باشد،وقتی به برنامه های دیگر و مسایل دیگر نظام نگاه می اندازید ،مخالفت های آشکار فراوانی را حتی تلویزیون دولتی در برنامه پرمخاطب تفسیر خبر 22.30 پخش می کند.شاید همین کافی باشد تا معلوم شود ،رهبران نظام برای به نتیجه رسیدن این پرونده «حاضر به دادن هر هزینه ای هستند».

تحلیل های سر راستی مثل بلوف بودن تهدید اخیر ایران ، آماده شدن ایران برای رویارویی با غرب و .. خیلی ذهن را قانع نمی کند.سران نظام به راحتی این قاعده ساده را یافته اند که با دنیا باید از در دیپلوماسی وارد شد.هرگز منطقی نمی نماید که اگر ایران خواهان ورود پرونده به یک بحران باشد ،آن را با دست خود ایجاد کند.اگر در سیر پرونده نقطهء بحرانی هم وجود داشته باشد که ایران از برخورد با آن ناگزیر باشد، احتمالاً به جلو انداختن آن برای کشوری که در مرحله تاسیس دولت جدید است،مناسب ترین زمان به نظر نمی آید.
حتی اگر سخنان سردار حجازی را هم واقعی ارزیابی کنیم که« در روزهای آینده اتفاقاتی در ایران خواهد افتاد»،ما شهروندان که هیچ اثری از آرایش نظامی نمی بینیم ،ولو اینکه روزنامه های نیمه جان ، با دستور معمول نهاد های امنیتی از درج اخبار حمله نظامی به ایران منع شوند.
در حساسیت فراوانی که آمریکا و جناح حاکم اش نسبت به حاکمیت ایران نیز هیچ اثری از شوخی دیده نمی شود،بعید به نظر می رسد بلوف تبلیغاتی که از اتاق مشاوره رهبری با برجسته ترین چهره های انقلاب (با استثناء احمدی نژاد،که شاید بتوان او را مجری این اتاق دید) بیرون می آید در زمانی چنین نابخردانه انتخاب شود.

مسئله وقتی روشن تر می شود که حرف های آفامحمدی را کنار بیانیه وزارت امور خارجه ارزیابی کنیم: یک روز بعد از سخنان به ظاهر قاطع علی آفامحمدی مبنی بر آغاز فعالیت تبدیل اکسید اورانیوم به «کیک زرد»،وزارت امور خارجه در نشستی مطبوعاتی بر «ادامه مذاکرات تاکید می کند» و اعلام می کند که« اصفهان هنوز فک پلمپ نشده است.» این واکنش را وقتی بهتر درک می کنیم که حرف های اتحادیه اروپا را که به بی میلی تمام اصرار بر تحویل پیشنهادات خود در آخر هفته جاری ،و سخنان وزرای آلمان فرانسه و بریتانیا را کنار هم بگذارید: ایرانیان دچار اشتباه محاسباتی شده اند،با این کار یک بحران بین المللی فراهم خواهد شد،ما انتخابی جز شورای امنیت نداریم.

شاید حرف جواد لاریجانی که آشکارا مخالفت خود را با مذاکرات، این بار در مقام «کارشناس»، در مصاحبه با بخش تفسیری خبر ساعت نوزده اعلام می کرد،خیلی هم به مذاق سران نظام خوش نیاید وقتی از واکنش ایالات متحده با خبر شوند: اسکات مک للن ،بعد از سئوالی که از طرف یک خبر نگار مطرح شد،خیلی راحت گفت ته میز مذاکره اورپایی ها، ابتدای جلسه شورای امنیت است.اگرچه وزارت امور خارجه ایالات متحده به نسبت دیگر وقایا ( هم چون اعتصاب غذای گنجی) با تصمیم ایران بی سروصداتر برخورد کرد ،اما مقامات تهرانی احتمالاً می دانند سیاست مداران ایالات متحده تا چه حد اهل «عمل» هستند. این گونه شاید دور از ذهن نباشد که فکر کنیم از همین الان دستگاه دیپلماسی ایالات متحده «قول های مساعد» برای همکاری در زمینه مواجه با ایران در شورای امنیت را جمع آوری می کند.اما همه این ها منوط به این است که قبول کنیم ایران در تهدید اش جدی ست.